Springend groen in GroenRand
Wat roept er nog méér het echte zomergevoel op dan het typische ‘kri-kri’-geluid van onze krekels?
Maar daar moeten we even op wachten, al is het vandaag buiten 17 graden.
Wind en regen staan het zomergevoel in de weg, we zullen nog wat geduld moeten hebben...
Sprinkhanen behoren tot de orde van de rechtvleugeligen of Orthoptera.
Om het overzichtelijk te houden, wordt deze groep ingedeeld in vijf verschillende families: de doornsprinkhanen, de sabelsprinkhanen, de veldsprinkhanen, de veenmollen en de krekels.
Meer info kan hier vinden (natuurpunt): https://www.natuurpunt.be/pagina/sprinkhanen-krekels
Een sprinkhaan niet.
De sprinkhaan is meestal groen (soms bruin) van kleur.
Ze hebben hierdoor kleinere poten.
Ze kunnen daarom minder ver springen.
Hun vleugels bevinden zich aan de bovenkant van hun lichaam.
Sprinkhanen hebben hun vleugels aan de zijkant.
De krekel leeft in zelfgemaakte holletjes op zonnige, droge, schrale, weinig begroeide plaatsen.
Sprinkhanen zijn te vinden op planten.
Ze leven vaak waar het zonnig is, zoals graslanden.
Door hun groene kleur passen sprinkhanen zich perfect aan aan de groene grasomgeving.
In België komen zo’n 45 soorten sprinkhanen voor.
Dit toont veel.
Maar dit is een fractie van de naar schatting 11.000 soorten die wereldwijd voorkomen.
Waar herken je een sprinkhaan aan.
Dat is natuurlijk aan zijn lange poten.
Daarmee kan hij heel ver springen.
Sprinkhanen hebben net als heel veel insecten 6 poten en 2 antennes.
Het lijf van een sprinkhaan bestaat uit een kop, borststuk en achterlijf.
De kleur van een sprinkhaan is verschillend, sommige hebben een schutkleur (groen of bruin), anderen zijn weer fel gekleurd.
Meestal zijn ze groen gekleurd.
Sprinkhanen hebben oren op hun voorpoten (bij de langsprietigen) of op hun buik (bij de kortsprietigen).
Dat lijkt misschien geen grote krachtoer, maar als je zijn lichaamsomvang in rekening neemt, kan je dit vergelijken met een mens van gemiddelde grootte die over een voetbalveld heen springt.
Ze hebben een rij met tandjes op de ene vleugel en die wrijven ze over een dikke ader op de andere vleugel.
Op die manier krijg je hun geluid horen.
Ook de meeste sabelsprinkhanen maken op die manier geluid.
Bij Veldspinkhanen is het net weer anders.
Zij bewegen de achterpoot langs een ader op de vleugel.
Hun rasp van tandjes zit aan de binnenkant van de achterpoot.
Een sprinkhaan in gevaar spuugt soms zijn maag leeg:
Een bruin en bitter spulletje.
Of hij laat een van zijn poten los.
Zo kan hij ontsnappen.
In Vlaanderen worden af en toe bidsprinkhanen gevonden.
Het was bijvoorbeeld in september 2019 dat een kleine populatie van een 8-tal volwassen Europese bidsprinkhanen gevonden werd.
De waarnemers waren ook getuige van het uitzonderlijk paringsritueel van de bidsprinkhaan: het vrouwtje beet nog vóór aanvang van de paring de kop van het mannetje af.
Vervolgens ging de paring gewoon door, terwijl het vrouwtje het mannetje verder opat. Mogelijk zou het vrouwtje zo extra voedingsstoffen opnemen en meer levenskrachtige eieren en nakomelingen kunnen produceren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten