Roodborstje tikt tegen het raam tik, tik, tik

 

Als een rode lap op een … roodborst

Zelfs voor al wie zich nog nooit in de kunst van het vogelspotten bekwaamd heeft, is het haast onmogelijk dat je geen roodborstje kent.
Ze zijn te ziet in onze bossen van GroenRand, maar in de winter ook in de tuinen.

Ze vliegen, fladderen, vechten en maken volborstig het hof in het GroenRand-gebied.

Met zijn gevlamde borstkas maakt deze kleine vogel deel uit van de familie van de insecteneters.

De kleine bruine vogel met kenmerkende oranjerode borst en gezicht en een lichte onderbuik leeft buiten de broedperiode solitair.

Op een dag, zo’n 2000 jaar geleden, zag een bruinvogel vanaf haar boomtak dat Jezus, gebukt onder een zwaar kruis, door de straten van Jeruzalem werd getrokken.
Een doornen kroon stak in zijn bebloede hoofd.

Het bruinvogeltje kreeg medelijden en vloog naar beneden.
Om de pijn te verzachten trok zij een doorn uit zijn hoofd.

Aan die doorn hing een druppel bloed en die viel op haar borst.
Die rode kleur is er nooit meer afgegaan.

Doordat één bruinvogeltje de pijn van Jezus probeerde te verzachten, kregen alle bruinvogeltjes, de vrouwtjes én de mannetjes, als dank van God vanaf die dag een rode borst.

Zowel het mannetje als het vrouwtje zijn heel agressief en ze verdedigen 's zomers en 's winters fel hun territorium.
Roodborsten zijn genetisch geprogrammeerd om kwaad te worden op al wat rood is.
Zij hebben hun territorium hard nodig om genoeg insecten te vinden.
Daarom zullen ze andere roodborsten die in hun leefgebiedje komen bevechten en verjagen.

Het is dan vooral de rode borst die de herkenning en agressie opwekt.
Je kent wellicht het oude kinderliedje vast nog wel: ‘Roodborstje tikt tegen het raam tik, tik, tik. Laat mij erin, laat mij erin.’
Ze zien hun spiegelbeeld in het raam en worden kwaad van dat rood van hun eigen reflectie.

Jonge roodborsten zijn bruin, dan worden ze tenminste niet aangevallen door hun ouders.

Foto's: Frank Vermeiren - GroenRand