Essen zegt ‘nee’ tegen Nationaal Park en ziet heil in Landschapspark. Onrealistisch zegt GroenRand

Essen zegt ‘nee’ tegen Nationaal Park en ziet heil in Landschapspark. Onrealistisch zegt GroenRand

Er komt terug onterecht verzet tegen de plannen om van het Grenspark Kalmthoutse Heide een Nationaal Park te maken.
Eerder gaven onder meer de gemeenten Brecht en Wuustwezel al aan niet meer te willen meewerken en nu sluit ook Essen zich daarbij aan.
Het schepencollege van Essen steunt de kandidatuur van Grenspark Kalmthoutse Heide om Nationaal Park te worden niet.
Gebrek aan consensus en geen akkoord van grondeigenaars zouden de voornaamste redenen zijn.
Essen pleit wel voor een Landschapspark.

Positief aan dit verhaal is, dat Essen inziet dat samenwerken loont.
Als je bijvoorbeeld intergemeentelijk trage wegen gaat verbinden, kan je recreatie spreiden.
Maar het voorstel is niet realistisch.
Aan Nederlandse zijde is het reeds Nationaal Park.
Als je aan Vlaamse zijde een landschapspark maakt, kan je nooit aan de oppervlaktecriterium van 10.000 ha geraken.
Je kan uiteraard ook via de Regionale Landschappen samenwerken.
Het is echter steeds moeilijker om geld bijeen te sprokkelen om projecten uit te werken.
Via de parkinitiatieven wordt de financiering structureler,  transparanter en doelgerichter.

BOVENDIEN

Het huidig Grenspark is het label Nationaal park waardig.
We mogen toch fier zijn!?
Als je via de Antitankgracht hieraan de Schietvelden verbindt, bekom je het grootste ven- en heidegebied van Vlaanderen.
Dit is de rode draad van het project.
Gemeenten, landbouwers, grondeigenaren, natuurpunt en ANB kunnen hier – op vrijwillige basis- gebieden aan toevoegen.

“Het Grenspark mag geen bron van contestatie en verdeling worden, integendeel het moet juist een organisatie zijn die alle belanghebbenden, van landbouwers, wandelaars tot grote eigenaren, verenigt en zoekt naar winsten voor iedereen. Een kandidatuur voor een nationaal park brengt die ambitie in het gedrang”, stelt burgemeester Gaston Van Tichelt.
Maar hij brengt geen rationele elementen naar het waarom naar voor.
Op terrein horen we enkel zeer subjectieve argumentaties en veronderstellingen.
Je kan de vraag stellen wie deze verdeeldheid veroorzaakt?

Welke onevenwichten zijn er tussen natuur- en de landbouwbelangen, als alles op vrijwillige basis berust en dat zelfs een parkendecreet juridische waarborgen geeft?
Natuur en landbouw concurreren allesbehalve met elkaar, er wordt via Vlaamse parken samenwerking beoogd.
Er moet dus dringend gewerkt worden aan het vertrouwen tussen de verschillende belanghebbenden en partners.
En daarin kunnen gemeenten en de Regionale Landschappen een prominente rol spelen.

Biodiversiteit stopt niet aan de gemeentegrenzen en moet globaler bekeken worden.
Planten, dieren en habitats in Vlaanderen scoren ondermaats.
Ook de verbindingen tussen natuurgebieden blijft ver verwijderd van de Europese en Vlaamse doelen.
Samen met verdroging is versnippering de belangrijkste oorzaak van het biodiversiteitsverlies in Vlaanderen.
Veel kritische soorten zijn hierdoor al verdwenen of met uitsterven bedreigd.
De Vlaamse Rode-Lijstsoorten bewijzen het falen van het Vlaamse natuurbeleid.
De biodiversiteit smeekt naar oplossingen en langetermijnvisies waar we samen aan kunnen werken.

Lees ook: https://groenrand.blogspot.com/2023/04/sentimenten-rond-landschapsparken-en.html