Klein,
zilver en toch wit
De kleine (witte) zilverreiger kan men gemakkelijk onderscheiden van de grote zilverreiger.
De kleine witte reiger heeft gele tenen, een veel kleinere formaat en een kortere nek.
Doorgaans heeft de kleine zilverreiger een zwarte snavel en de grote een gele, maar dit hoeft niet altijd zo te zijn.
De kleine witte reiger maakt niet vaak geluiden, maar als hij roept klinkt het als "wah-ah-ah", of meer krijsend "wrèèè".
Hij zoekt voedsel in ondiep zoet water, in moerassen, in slootjes maar ook in geulen.
De watervogel broedt in dicht moerasbos, vaak in gezelschap van andere watervogels.
Het nest bestaat uit takken, bladeren en veren en wordt voornamelijk gemaakt in bomen en flinke struiken.
Soms wordt in het riet genesteld.
Het mannetje verzamelt het materiaal waarmee het vrouwtje het nest in elkaar knutselt.
Ze legt drie of vier lichtblauw-groene eieren.
Deze worden zowel door het mannetje als het vrouwtje uitgebroed.
Het is een Zuid-Europese soort die de laatste jaren sterk naar het noorden is opgerukt.
In België, Nederland en het Verenigd Koninkrijk is de soort nu terug een normale verschijning.
Het is een overdag actieve vogel die in ondiep water foerageert op vissen, amfibieën, insecten en slakken.
‘s Avonds vliegen ze met soortgenoten naar een gezamenlijke slaapplaats.
De toekomst van de soort lijkt in belangrijke mate te zullen afhangen van de beschikbaarheid van veilige nestplaatsen, naast het al of niet voorkomen van strenge vorstperioden. Natuurbeheerders en overheden hebben vooral de taak de rust rondom de kolonies te waarborgen.
Een goede waterkwaliteit is voor de kleine zilverreiger een voorwaarde voor een rijk aanbod aan voedsel.
In de buurt van kolonies moeten foerageergebieden aanwezig zijn voor deze soort, in de vorm van ondiepe wetlands.
Foto's: Frank Vermeiren - lid van GroenRand
Geen opmerkingen:
Een reactie posten