Opiniemaker Dirk Weyler: COP29-top in Azerbeidzjan

Opiniemaker Dirk Weyler: COP29-top in Azerbeidzjan

COP29 is afgesloten met een overeenkomst die door veel landen als teleurstellend wordt beschouwd, waarbij het klimaat als de grootste verliezer lijkt te worden gezien.

Het bereiken van een moeizaam en uiteindelijk fragiel akkoord was opnieuw een uiterst lastige opgave.
We moeten echter optimistisch blijven, de transitie naar een emissievrije wereld is begonnen en is niet meer te stoppen.
De snelheid waarmee deze verandering plaatsvindt, wordt door vele factoren beïnvloed.
Zo spelen economische en conjuncturele omstandigheden een rol in het tempo van de transitie.
Een blik op de huidige situatie maakt dit duidelijk.
De Europese batterijfabrikant Northvolt vecht voor zijn bestaan, staalgigant ArcelorMittal twijfelt over zijn groene investeringen en de elektrificatie van het Europese wagenpark loopt vertraging op.
Dit laat zien dat er meer hindernissen zijn op de weg naar een wereld zonder uitstoot dan alleen onbevredigende klimaatconferenties.

Het enthousiasme van westerse landen kan cynisch overkomen gezien de beperkte solidariteit met minder bevoorrechte landen.
Toch is de conferentie niet uitgelopen op een totale ramp. 
De uitkomst is niet ambitieus genoeg in het licht van de uitdagingen waarvoor we staan, maar het akkoord is een basis waarop er verder kan worden gebouwd.
De slotverklaring vormt een gemeenschappelijke basis en biedt iedereen de gelegenheid om een eigen weg naar naleving te vinden.
Echter, het kan door niemand als onbelangrijk of geheel betekenisloos beschouwd worden.
Uiteindelijk zullen bedrijven in verschillende landen inzien welke kant het opgaat en welke beslissingen zij dienen te nemen.
De COP vervult hierin een cruciale signaalfunctie.
Momenteel stevenen we af op een wereldwijde opwarming van 3,1 graden, terwijl dit zonder de klimaattoppen mogelijk 4 graden had kunnen zijn.
Het biedt weinig troost, aangezien tijdens een door Greenplease georganiseerde lezing in Schilde de noodzaak voor meer actie benadrukt werd.

Lezing “De kracht van beelden: de toekomst van onze geschiedenis” en boeklancering groenrand.blogspot.com

Er bestaat een samenwerking tussen GroenRand, Greenplease, GruunRant en Red de Voorkempen, die samen waarschuwen voor de ernstige gevolgen van klimaatverandering in onze regio, zoals extreme droogte, wateroverlast en het verlies van biodiversiteit.
Onze redactie was aanwezig om te luisteren naar Christian Clauwers, een Belgische fotograaf, ontdekkingsreiziger, spreker en auteur.

Zijn werkterrein omvat de oceanen tot aan de poolgebieden, waar hij wetenschappelijk onderzoek en de kwetsbare, tegenstrijdige relatie tussen mens en natuur vastlegt.
Christians avontuurlijke reizen als ontdekkingsreiziger hebben hem naar de uiterste polen van onze planeet gevoerd: van 81° noord tot 78° zuid. Hij heeft de wereld vier keer rondgereisd en meer dan 114 landen bezocht op alle zeven continenten.

Hij heeft alle vijf oceanen bevaren en hun eilanden verkend, waaronder enkele van de meest afgelegen gebieden op aarde, waar maar weinig mensen ooit getuige van zijn geweest.
Na zijn studie Politieke Wetenschappen aan de Universiteit Antwerpen en Global Management aan de Antwerp Management School, werkte Christian als communicatieverantwoordelijke in het Vlaams Parlement.

Later besloot hij zich te richten op het vastleggen van de relatie tussen mens en natuur, met een focus op klimaatverandering, en om door middel van documentairefotografie de wereld te inspireren en de band tussen mens en natuur te versterken.

Het smelten van het zee-ijs op de Zuidpool versnelt, wat resulteert in minder voedsel voor krill die afhankelijk zijn van algen en plankton onder het ijs. Dit heeft gevolgen voor de voedselketen van vele zeedieren.

Klimaatverandering leidt ook tot verzuring van het zeewater, wat schadelijk is voor dieren met kalkskeletten zoals schelpdieren, garnalen en kreeften.

De impact op de biodiversiteit is duidelijk merkbaar in de poolgebieden: de habitat van de ijsbeer verdwijnt, de soortensamenstelling verandert en het gevaar voor invasieve niet-inheemse soorten groeit.

In het Arctisch gebied hebben deze veranderingen eveneens gevolgen voor de levensonderhoud, voedsel- en waterzekerheid van de inheemse bevolking.

De ijskappen smelten en de zeespiegel stijgt.

Extreme weersomstandigheden en overstromingen treden steeds vaker op in diverse regio's, waaronder Europa, terwijl andere gebieden juist te maken krijgen met meer extreme hitte en droogte. Door de stijging van de zeespiegel worden honderden miljoenen mensen die langs de kustlijn wonen, geconfronteerd met het risico op kustoverstromingen.

Christian is overtuigd van de kracht van beeldmateriaal. Hij toont de consequenties aan van de menselijke invloed. Christian stelt dat hij geen politiek activist is. Hij ziet zichzelf voornamelijk als een observator van gebeurtenissen in de meest afgelegen hoeken van de wereld.

Zijn missie is het bewustzijn over de klimaatcrisis te vergroten en de urgentie van actie te onderstrepen. Zijn foto's stralen met een optimistische blik altijd positiviteit uit, waarbij ze bewust het tonen van leed vermijden, zelfs te midden van de groeiende dreiging dat sommige delen van de aarde onleefbaar worden.

Hij richt zich op de problemen veroorzaakt door verzilting als gevolg van de stijgende zeespiegel. Hij beschouwt de exponentiële bevolkingsgroei en de hebzucht van mensen als de belangrijkste oorzaken van milieuproblemen. Toch wil hij aantonen dat onze ongerepte planeet, inclusief enkele unieke en onaangetaste eilanden, nog steeds bestaat. Christian gebruikt zijn fotografie om bewustzijn te scheppen over onze impact op de natuur, met een bijzondere nadruk op biodiversiteit. Hij bezoekt ongerepte gebieden en toont met zijn foto's zowel de schoonheid als de kwetsbaarheid van deze ecosystemen die bescherming vereisen.

Christian streeft ernaar om vanuit een idealistisch perspectief veranderingen teweeg te brengen.
Zijn foto's geven een positieve weergave van het onderwerp.
Hij vermijdt het vastleggen van hartverscheurende taferelen zoals zeedieren in visnetten of oceanen vervuild met plastic.
In de afgelegen gebieden die hij bezoekt, heeft deze tragedie zich nog niet voorgedaan.
Zijn foto's vertellen een verhaal en benadrukken vaak de schoonheid van deze ongerepte plekken.
Hij is van mening dat dit effectiever is dan het gebruik van schokkende beelden, een techniek die door veel activisten en fotografen wordt toegepast.

Hij wil tonen hoezeer onze planeet wordt beïnvloed door de mensheid, maar ook hoe zuiver en verbazingwekkend mooi onze aarde kan zijn.
Misschien zouden meer mensen zijn lezingen moeten bijwonen en zijn prachtige foto's moeten bekijken om het bewustzijn te vergroten dat het essentieel is om onze prachtige planeet te beschermen tegen een dreigende biodiversiteits- en klimaatcrisis met onvoorspelbare en mogelijk verstrekkende gevolgen.

Er is geen dus reden tot juichen, want er ligt nog veel werk op de plank.
Hoewel arme landen en klimaatdeskundigen op een veel hoger bedrag hadden gehoopt, legt deze overeenkomst een fundament om op voort te bouwen.
Het biedt een vonkje hoop dat, ondanks de vele strubbelingen, er uiteindelijk toch een overeenkomst is gesloten.
GroenRand hoopt dat de landen zich aan de overeenkomst zullen houden en dat er geen 'scheuren' zullen optreden, aangezien we ons geen verdere afbraak en meer 'scheuren' in het poolijs kunnen veroorloven.